tubagTrass -
Dzieło Natury z Historią
Oryginalny tras tubag pochodzi z wygasłych wulkanów pasma górskiego Eifel.
Dzięki naturalnemu pochodzeniu jest materiałem budowlanym całkowicie przyjaznym dla środowiska, a jednocześnie w pełni odpowiadającym wymaganiom współczesnej technologii budowlanej.
Naturalne pochodzenie
Tras tubag pozyskiwany jest wyłącznie z rejonu wulkanicznego Eifli Wschodniej – obszaru obejmującego około 100 dawnych stożków wulkanicznych, które były aktywne do około 13 tysięcy lat temu. Wydobywany tuf, poddawany procesowi mielenia, zawiera dużą ilość wolnej krzemionki, liczne minerały oraz wodę związaną chemicznie i fizycznie. To czysta natura – bez dodatków!
Materiał o niesamowitych właściwościach
Jego unikalna kompozycja sprawia, że tras jest idealnym dodatkiem do wapna i cementu - przy produkcji spoiw nadaje im wyjątkowe właściwości techniczne. Nie jest to zwykły dodatek, lecz składnik, który znacząco poprawia parametry fizyczne zapraw budowlanych.
Skład zgodny z naturą
Tras jest wysoce reaktywnym materiałem budowlanym, co wynika z jego specyficznego składu chemicznego i odpowiedniego przetwarzania polegającego na precyzyjnym, odpowiednio drobnym mieleniu. Sam w sobie nie twardnieje, jednak w połączeniu z wapnem hydratyzowanym, wapnem hydraulicznym lub cementem nadaje zaprawie doskonałe właściwości. Zawarte w nim alkalia - głównie siarczany sodu i potasu – przy odpowiednio dobranym składzie receptury – nie stanowią zagrożenia, ponieważ zostają związane podczas procesu wiązania.
Naturalna trwałość bez naprężeń
Zaprawy z dodatkiem trasu reńskiego wykazują długotrwały, stopniowy wzrost wytrzymałości – choć ich całkowita wytrzymałość jest niższa niż w przypadku zapraw czysto cementowych. Dzięki nowoczesnym technologiom produkcji spoiw możliwe jest jednak tak precyzyjne dostosowanie ich właściwości, aby zapewnić odpowiednią wytrzymałość początkową i końcową – w zależności od rodzaju trasu i kompozycji zaprawy.
Naturalna odporność na wpływ środowiska
Zabytkowa substancja budowlana jest szczególnie narażona na zanieczyszczenie środowiska, a w szczególności na kwaśne deszcze, które mają bardzo agresywny wpływ i przyspieszają starzenie. Tras redukuje to ryzyko, ponieważ niemal całkowicie wiąże wolne wapno w procesie twardnienia. Dzięki temu składniki wapienne zostają chronione, a gęsta struktura zaprawy z trasem stanowi mniejszą powierzchnię ataku dla czynników destrukcyjnych.
Naturalnie (wodo)szczelny
Reakcja trasu i wapna w materiale budowlanym zawierającym tras zmienia wielkość porów kapilarnych podczas fazy wiązania w taki sposób, że kapilary mogą przewodzić wodę tylko w bardzo ograniczonym zakresie. Choć zaprawy z trasem nie są całkowicie wodoszczelne, to skutecznie zmniejszają nasiąkliwość, co czyni je idealnym wyborem do stosowania w miejscach narażonych na wilgoć.
Naturalny materiał z historią sięgającą starożytności
Pierwszym znanym spoiwem mineralnym było wapno – stosowane już 7 500 lat temu. Jego wadą była jednak niska wytrzymałość i możliwość wiązania jedynie w obecności powietrza. Dodatek trasu rozwiązywał te problemy – umożliwiał wiązanie także pod wodą i znacząco zwiększał trwałość materiału. To dlatego już starożytni Rzymianie wykorzystywali tras przy budowie portów, mostów i akweduktów.
Tras w starożytności
Tras znali i stosowali Grecy, Fenicjanie i Rzymianie. W podręczniku budowlanym z I w. p.n.e. opisano, jak łączyć tras z wapnem i mączką ceglaną, tworząc trwałe spoiwo. Dzieła inżynierii wodnej z tego okresu, które przetrwały do dziś, świadczą o jakości tej technologii.
Rzymskie arcydzieła z puzzolaną
Główne rejony wydobycia starożytnego trasu znajdowały się na wyspie Santorini i w okolicach Pozzuoli. Te „puzzolany” były fundamentem rzymskiej architektury: Panteon, Koloseum, Zamek Świętego Anioła czy Mauzoleum Cesarza Hadriana przetrwały do dziś jako dowód trwałości budowli z dodatkiem trasu.
Tras w późnym średniowieczu
Wiedzę Rzymian kontynuowano również później. Około XVI wieku Holendrzy zaczęli regularnie stosować tras do ochrony konstrukcji przed wilgocią i wodą. To właśnie oni nadali mu nazwę „trass”, wywodząc ją z włoskiego „terrazzo” – posadzka cementowa – a pośrednio od łacińskiego „terra”, czyli „ziemia”.